Η δογματική θέση της εις Άδου καθόδου

η μία των Σαββάτων

   ''Στον Άδη κατήλθε ο Κύριος κατά την εαυτού ψυχή,ενωμένη με τη θεότητα,ενώ ταυτοχρόνως κατά το σώμα,ενωμένο ομοίως τη θεότητα,ήταν στον τάφο,«μήτε της θεότητος του σώματος εν τω τάφω απολιμπανομένης,μήτε της ψυχής εν τω Άδη χωριζομένης».Και δια μεν της ψυχής κατήργει και κατέλυε το κράτος του Άδη και του θανάτου και του αρχηγού αυτών και ευαγγελίζεται στις ψυχές την απολύτρωση,δια δε του αφθάρτου σώματος καταργεί την σωματική φθορά και προδιετύπωσε την αφθαρσία και την ανάσταση,και τέλος δια την κατά ανάσταση επανένωσης της κατελθούσης στον Άδη ψυχής μετά του ενταφιασθέντος σώματος προεικόνιζε την κατά την κοινή ανάσταση των ανθρώπων ενώση των ψυχών μετά των εαυτών σωμάτων και καθόλου την αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσεως.

   Είναι ευνόητο ότι η Κάθοδος δεν δύναται να έχει μόνο την έννοια της απλής επιδείξεως του Κυρίου ως νικητή στον Άδη προς τον διάβολο και τους καταδικασμένους σε αυτόν,όπως ο Λούθηρος και άλλοι θεολόγοι πιστεύουν,αλλά πολύ περισσότερο είναι πραγματική νίκη και θρίαμβος κατά του θανάτου και του διαβόλου και καθαίρεση της δύναμής του,ευαγγελισμός προς τους νεκρούς και σωτηρία πάντων εκείνων που την δέχθηκαν,και τέλος φανέρωση σε όλους τους νεκρούς της απόλυτης δύναμης και εξουσίας του Χριστού επί του θανάτου και του Άδη,καθώς κατέχει τα κλειδιά αυτών,«ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός» και επομένως,είναι πρέπον να θεωρηθεί αυτή ως συνέχεια του προφητικού και βασιλικού αξιώματος του Σωτήρος.

   

   Δόθηκε η ορθή εξήγηση ότι το τριήμερο χρονικό διάστημα της διαμονής του Χριστού στον Άδη ήταν υπεραρκετό προς εκπλήρωσιν της εν αυτώ σωτηρίου αποστολής του,διότι σε αντίθεση με εκείνους που ζουν στη γη και έχουν σάρκα,στις ασώματες ψυχές στον Άδη ο Λόγος του Θεού επενήργησε χρονικά μεν,αλλά ούτως ειπείν στιγμιαίως και «αχρόνως σχεδόν»,το πνεύμα επιδρά βεβαίως επί του πνεύματος απευθείας,αμέσως και στιγμιαίως σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο ή περιορισμό.

   

   Κατά ταύτα,ο σκοπός της Καθόδου του Χριστού εις τον Άδη ήταν να καταργήσει ο Κύριος με τον θάνατό Του «τον το κράτον έχοντα του θανάτου,τον διάβολον»,να καταλύσει και να εκμηδενίσει τελείως το κράτος αυτού και του Άδου και του θανάτου,δηλώνοντας και φανερώνοντας την απόλυτη δύναμή του και νίκη και εξουσία και κυριότητα και δόξα επί των νεκρών και των ζώντων και πληρεί τα πάντα,και να κηρύξει και στις ψυχές των απ’αιώνος κεκοιμημένων το ευαγγέλιον της σωτηρίας και εκείνους που θα το δεχθούν να τους ελευθερώσει και να τους απολυτρώσει.

   

   Επομένως,νίκη και θρίαμβος της ζωής επι του θανάτου,κήρυγμα του Ευαγγελίου και σωτηρία εκείνων που το δέχονται,«νέκρωσις του Άδου,θανάτου θάνατος,ελευθερία ψυχών,και προς ουρανούς ηνεωγμένη τοις βουλομένοις οδός»,ιδού το επιτελεσθέν στον Άδη έργο του Λυτρωτή.Αλλ’αυτό,δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση και η εφαρμογή στον Άδη του απολυτρωτικού επι της γης έργο του Σωτήρος μέσω του θριάμβου του Σωτήρα κατά του διαβόλου και του θανάτου και του Άδου και της σωτηρίας των ψυχών εκείνων που την αποδέχθηκαν όπως η χορεία των αγίων Πατέρων διδάσκει.

   

   Πρώτον,ο Κύριος,εκουσίως και θριαμβευτικώς κατελθών στο βασίλειο του Άδη και του θανάτου,συντρίβει και καταλύει το κράτος  τους όντας η ζωή και ο αρχηγός της ζωής και δεύτερον,στον Άδη,κατά την πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την ομόφωνη διδασκαλία των Πατέρων και θεολόγων της,έγινε πνευματικώς και «θεοπρεπώς»,«ού λόγω,αλλά πράγματι» κήρυγμα του Κυρίου προς τις ψυχές των τεθνεώτων,το οποίο αποτελεί τον άμεσο και κυριότερο σκοπό της Καθόδου,επέλαμψε και σ’αυτές το ευαγγελικό φως και απεκαλύφθη και σ’αυτές ο θείος Λόγος,ως πνεύμα σε πνεύματα,ως «ψυχή μετά ψυχών»,αποτέλεσμα δε αυτού ήταν η επέκταση του απολυτρωτικού έργου και στο βασίλειο του Άδη δια της σωτηρίας των καταυγασθεισών υπό του ευαγγελικού φωτός ψυχών,τις οποίες εισήγαγε μεθ’εαυτού στον παράδεισο ή τον ουρανό.''

Ιωάννης Καρμίρης (''Η εις Άδου κάθοδος του Χριστού'')