Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

Προϋποθέσεις της θεολογίας (Μέγας Βασίλειος)

 (Αναδημοσίευση από Γνωριμία με την Ορθόδοξη Πίστη)

   ''«Η κατανόηση του δημιουργικού έργου του Βασιλείου, μάλιστα του αυστηρά θεολογικού, απαιτεί να εισέλθουμε στην εσώτατη διαδικασία της βασιλειανής θεολογίας, στην μέθοδό της. Σε θεολογία προβαίνει  ο Βασίλειος από ανάγκη (Κατά Ευνομίου Α 1). Τα προβλήματα είναι η αφορμή και ο Θεός η αιτία, η πηγή της αλήθειας. Ο φόβος του ήταν τόσο μεγάλος ενώπιον της θεολογίας, ώστε συχνά απέφευγε να απαντάει σε θεολογικές ερωτήσεις και συχνότερα παρακαλούσε επίμονα να μην κινούν οι πιστοί ζητήματα πίστεως. Όλοι πρέπει να αρκούνται σε ό,τι έχει διατυπωθεί στην Εκκλησία, στον απλό λόγο της Γραφής και της αρχαίας Παραδόσεως (Επιστολή 258).

Όταν όμως ο ίδιος ο πιστός- και συχνά κάποιος δηλωμένος κακόδοξος- δημιουργεί προβλήματα και αμφιβολίες, που δεν αντιμετωπίζονται με την απλή βιβλική διατύπωση και την όσο αναπτυγμένη Παράδοση της Εκκλησίας, τότε ο Βασίλειος σκύβει στο πρόβλημα και θεολογεί. Τότε διακονεί την σωτηρία των πιστών. Και η διακονία- θεολογία του θέλει ναπροϋποθέτει- και όντως προϋποθέτει- τα εξής:

α) Χρόνο. Πρέπει κανείς να διαθέτει χρόνο για την θεωρία της αλήθειας, για την θεολογία, και να είναι απαλλαγμένος από εξωτερικούς περισπασμούς:

«Δει γαρ πάσαν σχολήν άγειν από θορύβων των έξωθεν και πάσαν ησυχίαν εν τω κρυπτώ της καρδίας βουλευτηρίω ποιήσαντα, ούτως επιβάλλειν τη θεωρία της αληθείας» (Εις τους Ψαλμούς 33, 3).

β) Κάθαρση. Ο αγώνας για την κάθαρση αποτελεί το πρώτιστο έργο του θεολόγου. Η κάθαρση επαναφέρει τον άνθρωπο στο αρχαίο φυσικό του κάλος, στην αρχική αδαμική κατάσταση. Ο πτωτικός άνθρωπος έχει γίνει σάρκινος, έχει φρόνημα σαρκικό και για αυτό  ο «νους» του δεν μπορεί να θεωρήσει, να δει, την αλήθεια:

«Ο μεν γαρ σάρκινος άνθρωπος, αγύμναστον έχων προς θεωρίαν τον νουν [..] αδυνατεί προς το πνευματικόν φως της αλήθειας αναβλέψαι» (Περί του αγίου Πνεύματος ΚΒ).

γ) Φωτισμό: Το γεγονός του φωτισμού παίρνει για πρώτη φορά τις μεγάλες διαστάσεις του. Μίλησαν σχετικά ο Ιγνάτιοςο Ειρηναίος και ο Αθανάσιος. Αλλά τώρα, περί το 374/5, έχουμε πλέον βαθιά ανθρωπολογική και συγχρόνως θεολογική ανάλυση του φωτισμού, με τη βοήθεια μάλιστα των πλωτινικών παραστάσεων. Έχουμε δηλαδή εσώτατη θεώρηση του ανθρώπου και διαπίστωση της σχέσεώς του- ως δυνατότητας αλλά και ως πραγματικότητας- με το Άγιο Πνεύμα. Φυσικά ο φωτισμός παριστάνεται με εικόνες και σημειώνεται με λέξεις, που επισημαίνουν απλώς το γεγονός, χωρίς να το εξαντλούν. Έτσι, με την κάθαρση ο νους, η καρδιά, ο άνθρωπος λοιπόν γενικά, μοιάζει με καθαρό μάτι, μέσα στο οποίο σαν ήλιος ο Παράκλητος δείχνει την θεία πραγματικότητα. Ή, ο φωτισμός μοιάζει με το γεγονός εκείνο, κατά το οποίο σε ένα λαμπερό διαφανές σώμα πέφτει φωτεινή ακτίνα και το κάνει «περιλαμπές», καταφώτεινο δηλαδή από παντού. Τότε και το σώμα αυτό εκπέμπει φως. Αυτό σημαίνει έλλαμψη του αγίου Πνεύματος σε έναν πιστό. Η πνευματοφόρος ψυχή ελλάμπεται και τότε φωτίζει και άλλες. Πιο συγκεκριμένα, για το θεολογικό έργο, η κατάσταση αυτή ταυτίζεται με τη διανομή των χαρισμάτων του Πνεύματος. Τα χαρίσματα που ο Βασίλειος αναφέρει είναι «η πρόγνωσις» των μελλόντων, «η σύνεσις»των μυστηρίων, η «κατάληψις των κεκρυμένων» κα. Από την «κατάληψη» αυτή των «κεκρυμμένων» (αληθειών) γεννιέται η θεολογία στην πρωταρχική της έννοια:

«Οικείωσις δε Πνεύματος προς ψυχήν ουχ ο δια τόπου προσεγγισμός [..] αλλά ο χωρισμός των παθών άπερ από της προς την σάρκα φιλίας ύστερον επιγινόμενα τη ψυχή, της από του Θεού οικειότητος ηλλοτρίωσε. Καθαρθέντα δη ουν από του αίσχους, ο ανεμάξατο δια της κακίας, και προς το εκ φύσεως κάλλος επανελθόντα και οίον εικόνι βασιλικί την αρχαίαν μορφήν δια καθαρότητος αποδόντα, ούτως εστί μόνως προσεγγίσαι τω Παρακλήτω. Ο δε, ώσπερ ήλιος, κεκαθαρμένον όμμα παραλάβων, δείξει σοι εν εαυτώ την εικόνα του αοράτου. Εν δε τω μακαρίω της εικόνος θεάματι το άρρητον όψει του αρχέτυπου κάλλος. Του τοις από πάσης κηλίδος κεκαθαρμένοις ελλάμπον, τη προς εαυτώ κοινωνία πνευματικούς αποδείκνυσι. Και ώσπερ τα λαμπρά και διαφανή των σωμάτων, ακτίνος εαυτοίς εμπεσούσης, αυτά τε γίνεται περιλαμπή και ετέραν αυγήν αφ’ εαυτών αποστίλβει. Ούτως αι πνευματοφόροι ψυχαί, ελλαμφθείσαι παρά του Πνεύματος, αυταί τε αποτελούνται πνευματικαί και εις ετέρους την χάριν εξαποστέλλουσιν. Εντεύθεν μελλόντων πρόγνωσις, μυστηρίων σύνεσις, κεκρυμμένων κατάληψις, χαρισμάτων διανομαί [..] η ατελεύτητος ευφροσύνη, η εν Θεώ διαμονή, η προς Θεόν ομοίωσις, το ακρότατον των ορεκτών, Θεόν γενέσθαι [..] εκείνοις μάλιστα φανερούσθαι αύτης (= της αληθείας) το ακατάληπτον, οις Θεού χάριτι περισσοτέρως προσγέγονεν  η γνώσις» (Περί του αγ. Πνεύματος Θ).

Η  φωτιστική δύναμη ικανώνει τον άνθρωπο να ατενίζει την αόρατη θεία εικόνα, τις θείες επομένως ενέργειες και το Πνεύμα της «γνώσεως». Σε τελευταία όμως ανάλυση συμβαίνει αυτό το παράδοξο: το άγιο Πνεύμα δίνει εντός του την εποπτική δύναμη στον άνθρωπο. Η επίγνωση, η γνώση της αλήθειας στον άνθρωπο, συντελείται με την είσοδο του ανθρώπου στην ενεργούσα και ακτινοβολούσα πραγματικότητα του αγίου Πνεύματος. Αυτό ακριβώς, κατά τον Βασίλειο, σημαίνει το ψαλμικό «εν τω φωτί σου οψόμεθα φως» (Ψαλμός 35,10). Αυτό είχε υπογραμμίσει άλλοτε και ο Ειρηναίος στο τέλος του Β’ αι. Η γνώση, τονίζει ο Βασίλειος, γίνεται «εν Πνεύματι». Πρέπει να εισέλθει κανείς μέσα στο άγιο Πνεύμα, μέσα στην θεία πραγματικότητα και άρα μέσα στην αλήθεια, για να έχει πράγματι αλήθεια και να μπορεί να την εκφράζει γνησίως.

Την αλήθεια, στην οποία πρέπει να εισέλθει ο θεολόγος, χαρακτηρίζει «άδυτα» και «απόρρητα», των οποίων «η θέα» είναι «απρόσιτος». Παρά ταύτα ο Θεός δεν αφήνει ανελέητο τον άνθρωπο. Όταν ζητάει αλήθεια, δηλαδή κάτι από τα «άδυτα», από την άπειρη αλήθεια, τον βοηθάει, του χαρίζει την παραπάνω κατάσταση.

Ο Βασίλειος ποτέ δεν θα γράψει καθαρά ότι έζησε ο ίδιος τέτοια κατάσταση και τέτοια διαδικασία φωτισμού. Μόνο έμμεσες νύξεις έχουμε από τον ίδιο. Αντίθετα, οι βιογράφοι του, ο Γρηγόριος Θεολόγος και ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι κατηγορηματικοί στο σημείο αυτό και βεβαιώνουν ότι ο Βασίλειος είχε ελλάμψεις και ό,τι θεολόγησε ήταν αποτέλεσμα θεωρίας της αλήθειας και εντρυφήσεως, κατοικήσεως, στο ίδιο το άγιο Πνεύμα».


(Απόσπασμα από την πατρολογία του Στυλιανού Παπαδόπουλου, δεύτερος τόμος, σελ. 381-383).''     

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Μια δημοσίευση που δύσκολα θα αναδημοσιευτεί

   (Δημοσίευση από Ρομφαία)

   "Μία φορά , μου διηγήθηκε ο π. Μ, καθώς λειτουργούσα, ήρθε μέσα μου έντονη η επιθυμία να προσφέρω εις μνήμην των γονέων μου και για την ψυχή τους ένα καλό αγιοπότηρο στο μοναστήρι μου. Πριν κάνω όμως οποιαδήποτε ενέργεια σκέφτηκα να περάσω από τον Γέροντα Παΐσιο, με τον οποίο με συνέδεε πνευματική φιλία πολλών ετών. Πράγματι του εκμυστηρεύτηκα τον λογισμό μου. Μόλις με άκουσε ο Γέροντας με ρώτησε : -Το μοναστήρι σας έχει άλλα αγιοπότηρα;
- Ναι, του απάντησα. Έχει πολλά και εξαιρετικά μάλιστα.
Στην συνέχεια ο Γέροντας που γνώριζε την οικογένειά μου, με ρωτά: Τα αδέλφια σου εργάζονται;
Όταν του απάντησα πως πότε έχουν κάνα μεροκάματο και πότε όχι, ό Γέροντας Παΐσιος με έμφαση μου λέει: "παπά , θα έχουν δίκιο τα αδέλφια σου να αλλαξοπιστήσουν! Βρε ευλογημένε. Δώσε καλλίτερα τα χρήματα στη φαμελιά τους και μην στεναχωριέσαι για το μοναστήρι. Φτάνουν αυτά που έχει."
Έτσι, παπά, συνέχισε ο γερο-Παΐσιος έγινε και στη Ρωσία. Ο κόσμος πεινούσε και αυτοί φτιάχναν χρυσούς τρούλους.
Το πόσο ευαρεστήθηκε ο Θεός απ΄όλα αυτά φάνηκε στη συνέχεια. Επέτρεψε κατόπιν να γίνουν όλα αυτά βόλια και να πέσουν στα κεφάλια τους…
Μάλιστα ο Γέροντας έχοντας μάθει για κάποιον ηγούμενο που έλεγε, φέρτε κανδήλες για την εορτή της Παναγίας, κανδήλες για των Βαΐων, κανδήλες για το ένα και το άλλο, και πως τάχα με όλα αυτά ευαρεστείται η Παναγία , έλεγε: άλλα παιδιά δεν έχουν χρήματα για να φάνε, δεν έχουν χρήματα για φάρμακα, άλλοι είναι φυλακισμένοι για ναρκωτικά και εμείς λέμε ότι τα θέλει αυτά η Παναγία…

Πού τα βρήκαν αυτά, βρε παιδάκι μου είπε κλείνοντας την συνομιλία μας και συμπλήρωσε: τίποτε άλλο δεν θέλει παπά ο Θεός παρά μόνο τη μετάνοια και την σωτηρία μας.''

π. Νεκτάριος Σαββίδης. Βέροια

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

Κυριακή του Θωμά


''Ο Κύριός μου και ο Θεός μου''

      ''Της αναστάσεως του Κυρίου το χαρμόσυνο άγγελμα εδόνησε κατά του μεσονύκτιο του Πάσχα την ήσυχη εαρινή νύκτα.Το ακούσαμε και πάλι με σκιρτήματα χαράς κάτω από τον έναστρο ουρανό στα προαύλια των ναών μας.Οι λόγοι του λευκοφόρου άγγελου «Ηγέρθη,ουκ έστιν ώδε» επαναλήφθηκαν από τα στόματα των αρχιερέων και των ιερέων μας και τα χείλη μας έψαλαν τον θριαμβευτικό ύμνο «Χριστός ανέστη εκ νεκρών,θανάτω θάνατον πατήσαν».Και εμείς,«οι εν τοις μνήμασι»,οι συνταφέντες με τον Κύριο,μαζί με τους απ’αιώνος κατεχομένους στα δεσμά του Άδου,νοιώσαμε το σκίρτημα της νέας  ζωής.
   
   Σ’αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η πεμπτουσία του Χριστιανισμού.Γι’αυτό και το γεγονός της Αναστάσεως αποτελεί το κεντρικό θέμα της λατρείας μας,το θέμα του Πάσχα αλλά και όλων των Κυριακών του έτους.Ο Χριστιανισμός στηρίζεται επάνω στον κενό τάφο του Κυρίου.
   
   Ο πανηγυρισμός του Πάσχα συνεχίζεται καθ’όλη την εβδομάδα που το ακολουθεί,την Διακαινήσιμο,την νέα εβδομάδα.Όλη αυτή λογίζεται ως μια πασχάλιος ημέρα,κατά την οποία «αυτήν την ζωηφόρον ανάστασιν εορτάζομεν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού»,κατά το συναξάριο.Και η εβδομάδα κατακλείεται με την όγδοη ημέρα,την Νέα Κυριακή,την άλλως λεγόμενη Κυριακή του Θώμα ή του Αντίπασχα.Αυτή είναι ο τύπος της όγδοης ημέρας του μέλλοντος αιώνος,«ότι εις εικόνα τάττεται της απεράντου εκείνης ημέρας,της εν τω μέλλοντι αιώνι,ήτις και πρώτη και μια έσται πάντως,μη νυκτί διακοπτόμενη»,κατά το συναξάριο.
   
   Δεν είναι όμως η Κυριακή του Θωμά εξεικόνισμα του μέλλοντος αιώνος απλώς και μόνο γιατί είναι η όγδοη ημέρα από του Πάσχα.Αλλά και γιατί είναι η ημέρα της παρουσίας του Χριστού στο μέσον του κύκλου των ένδεκα μαθητών,της διαπιστώσεως του γεγονότος της αναστάσεως,της άρσεως κάθε αμφιβολίας,της προσωπικής κοινωνίας και της ψηλαφήσεως του αναστάντος.Ακριβώς δε η παρουσία αυτή και η ψηλάφησις είναι τύπος της αιωνίου παρουσάς του Χριστού κατά τον μέλλοντα αιώνα εν τω μέσω της Εκκλησίας Του.Τότε τίποτε δεν θα εμποδίζει την ποθητή θέα του Θεού,του Χριστού,και την προσωπική επικοινωνία με αυτόν.Τότε τα φράγματα της δυσπιστίας θα πέσουν και μαζί με τον Θωμά ο λαός του Θεού θα ομολογεί την σωτήριο ομολογία:«Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
   
   Από την υμνογραφία της εορτής σταχυολογούμε το δοξαστικό του εσπερινού.Αναφέρεται στην είσοδο του Χριστού κεκλεισμένων των θυρών κατά την Κυριακή του Πάσχα στο υπερώο της Σιών.Ο Θωμάς απουσίαζε και με δυσπιστία εκφράζεται για το γεγονός της Αναστάσεως.Θέλει για να βεβαιωθεί να δει με τα ίδια του τα μάτια τον Κύριο.Να δει την πλευρά,από την οποία έρρευσε το αίμα και το ύδωρ,ο τύπος του βαπτίσματος.Να δει την πληγή,από την οποία ιάθηκε η μεγάλη πληγή,ο άνθρωπος.Να δει ότι ο αναστάς δεν είναι πνεύμα,φάντασμα,αλλά άνθρωπος με σάρκα και οστά.Και αυτόν τον αναστάντα Κύριο,που κάτησε τον θάνατο και πληροφόρησε την αλήθεια της αναστάσεως Του στον δύσπιστο Θωμά δοξολογεί ο ποιητής του ύμνου.

«Τών θυρών κεκλεισμένων, επέστης Χριστέ πρός τούς Μαθητάς, Τότε ο Θωμάς, οικονομικώς ουχ
ευρέθη μετ' αυτών, έλεγε γάρ, ου μή πιστεύσω, εάν μή ίδω καγώ τόν Δεσπότην, ίδω τήν πλευράν,
όθεν εξήλθε τό αίμα, τό ύδωρ, τό βάπτισμα, ίδω τήν πληγήν, εξ ής ιάθη τό μέγα τραύμα ο
άνθρωπος, ίδω, πώς ουκ ήν, ως πνεύμα, αλλά σάρξ καί οστέα, ο τόν θάνατον πατήσας, καί
Θωμάν πληροφορήσας, Κύριε, δόξα σοι.»

   Και κλείνουμε με την ενάτη ωδή του κανόνος της ημέρας,ποίημα του Ιωάννου Δαμασκηνού.Ο ειρμός δοξολογεί την Θεοτόκο,την μητέρα του Αναστάντος.Τα τρία τροπάρια αναφέρονται στην εμφάνιση του Χριστού στους μαθητές,στην ψηλάφηση του Θωμά και στην βεβαίωση της θείας αναστάσεως.Είναι από τα ωραιότερα τροπάρια της Νέας Κυριακής:

«Σε την φαεινήν λαμπάδα
και μητέρα του Θεού,
την αρίζηλον δόξαν
και ανωτέραν πάντων των ποιημάτων,
εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

«Σου την φαεινήν ημέραν
και υπέρλαμπρον,Χριστέ,
την ολόφωτον χάριν,
εν η ωραίος κάλλει τοις μαθηταίς σου
επέστης,μεγαλύνομεν».

«Σε τον χοϊκή παλάμη
ψηλαφώμενον πλευράν
και μη φλέξαντα ταύτην
πυρί τω της αΰλου θείας ουσίας,
εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

«Σε τον ως Θεόν εκ τάφου
Αναστάντα Χριστόν,
ου βλεφάροις ιδόντες,
αλλά καρδίας πόθω πεπιστευκότες,
εν ύμνοις μεγαλύνομεν».

(''Λογική Λατρεία''- Ιωάννης Φουντούλης)

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

''Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη''


ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Ω συ,του ηλίου φεγγοβολιά όλη χάρη,
Φτάνεις,ω ελπίδα μας,και πάνε οι έγνοιες.
Νικήθη ο εχθρός μας και ο Χριστός ανέστη.
Να τη η Αυγή και ποια η γλυκύτερή της;
Τι άλλο καλό για μένα πιο μεγάλο;
Γιέ μου,πού πας σα νίκησης τον Άδη;
Κι εγώ πού θα σε δω,Γιέ μου,και πότε;
Έλα γοργά,στη μάνα φανερώσου.

ΧΡΙΣΤΟΣ

Χαίρετε

ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Γιε του τρανού,ω Παμβασιλέα,χαίρε
Άσπονδο εχθρό,το θάνατο,έχεις σβήσει.
Αιώνιε Θεέ και βασιλιά μεγάλε,
τα πόδια σου ν’αγγίξουμε άφησέ μας,
φιλώντας τα στο χώμα έχουμε πέσει.
Ω ξάφνιασμα χαράς μαζί και φόβου!

ΧΡΙΣΤΟΣ

Ω,μη φοβάστε,μη,διώξτε το φόβο.
Τρέξτε και πέστε ευθύς στους αδελφούς μου
στη Γαλιλαία τους καρτερώ να ρθούνε,
για να με δουν εκεί,καθώς τους είπα.

ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Ω μυστικό ηλιοβόλημα,ω χαρά μου.
Γεμάτη χάρη η αυγή πρόβαλε τώρα.
Ω ακτίνες ορθρινές μ’άρρητη λάμψη,
χαρά του κόσμου της ψυχής μου γλύκα,
ω τέρψη που μ’ευφραίνει,ω αγνό μεθύσι!
Πώς να την πω με λόγο,πώς να εκφράσω
την αναγάλλια τώρα της καρδιάς μου;
Μα ας πάμε,όπως εζήτησε ο Δεσπότης.

Στο σπίτι της Θεοτόκου

ΧΡΙΣΤΟΣ

Ειρήνη σ’όλους!
Γιατί φοβάστε;Ιδού χέρια και πόδια
Να,κι η πλευρά που η λόγχη μούχει σκίσει.
Δήτε καλά και νιώσετε πώς είμαι
ο ίδιος εγώ,δεν έχω δα το πνεύμα
σάρκα,μηδέ και κόκκαλα του αρμόζουν,
καθώς αν ψηλαφήστε εμένα τώρα,
έχω τα πάντα κι όλα θα τα δήτε.
Ως ο Πατέρας μου έστειλεν εμένα,
έτσι κι εγώ σας στέλνω μες στον κόσμο.
Σας δίνω μ’έμπτυση το Πνεύμα τ’Άγιο.
Πάρτε το,φίλοι,και κηρύξετε με
Με τον Πατέρα μου και τ’Άγιο Πνεύμα
Κήρυκες πήτε,αγαπητοί μου,πήτε,
άσμα σ’όλη τη γη επινίκιο ψάλτε.
Μες σε βασιλικά παλάτια πέστε,
όλη ν’ακούση του Δαυίδ η πόλη:
η σωτηρία πηγάζει από τον τάφο.
Γίνετε σεις στη γη όλη μάρτυρες μου,
θα σωθή αυτός που θα δεχτή και λόγο
και βάπτισμα,σωτήριο αμαρτημάτων.
Μα όποιος τους λόγους διώξη τους δικούς σας
θα γκρεμιστή άπιστος στην καταδίκη.
Του Αγίου Πνεύματος σας δίνω τη χάρη.
Αν κάποιον αφήστε εσείς τις αμαρτίες,
Λεύτερος θάναι απ’τα δεσμά του τότε,
μ’αν τον κρατήσετε μες στα δεσμά τους
σ’αδιάλυτα δεσμά θα μείνη πάντα.

Ο Χριστός Πάσχων

Κυριακή 20 Απριλίου 2014

''Ο Θεός αγάπη εστί''


Ύμνος της Αγάπης

 ''Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε  έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως.
 
   Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι.Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει.
 
   Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.''

Προς Κορινθίους Α' Επιστολή του Αποστόλου Παύλου

Χριστός ανέστη,χαρά μου


   ''Οι λόγοι για τους οποίους ο Ιησούς Χριστός,ο Υιός του Θεού,ήρθε στον κόσμο είναι οι εξής:

   1.Η αγάπη του Θεού για το ανθρώπινο γένος:«ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον,ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκε» (Ιωάννης γ' 16).

   2.Η αποκατάσταση της πεσμένης ανθρωπότητας στην εικόνα και ομοίωση του Θεού,όπως διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία:«Ρεύσαντα εκ παραβάσεως Θεού τον κατ'εικόνα γενόμενον,όλον της φθοράς υπάρξαντα κρείττονος επταικότα θείας ζωής,αύθις αναπλάττει ο σοφός Δημιουργός ότι δεδόξασται» (α' κανόνας όρθρου Χριστουγέννων,α' ωδή)

   3.Η σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων:«Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον,αλλ'ίνα σωθή ο κόσμος δι'αυτού» (Ιωάννης γ' 17).

   Κι εμείς,γνωρίζοντας τους σκοπούς του Λυτρωτή μας,του Κυρίου Ιησού Χριστού,έχουμε καθήκον να ρυθμίζουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τη θεία διδασκαλία Του για να πετύχουμε τη σωτηρία των ψυχών μας.''

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Η Ανάσταση του Ιησού Χριστού (των Αγίων και θεοφόρων Πατέρων ημών)


εν η ευλογούμεν Χριστόν εις τους αιώνας

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
   ''Ας γιορτάσουμε αυτή την πολύ μεγάλη και λαμπρή γιορτή κατά την οποία αναστήθηκε ο Κύριος.Ας την γιορτάσουμε όμως με χαρά και θεοσέβεια μαζί,γιατί αναστήθηκε ο Κύριος και ανέστησε μαζί του την οικουμένη.Αυτός αναστήθηκε αφού έσπασε τα δεσμά του θανάτου.''

Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος
   ''Χθες σταυρωνόμουν μαζὶ με τον Χριστὸ και σήμερα δοξάζομαι μαζί του. Χθὲς νεκρωνόμουν, καὶ σήμερα ζωοποιούμαι μαζί του. Χθες θαπτόμουν, και σήμερα ανίσταμαι μαζί του. Ἐμπρὸς ας προσφέρουμε καρποὺς σ’ εκείνον ὁ ὁποίος έπαθε χάριν ημών και ανεστήθη.''

Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης
   ''Επειδή αυτό το Πάσχα,αν και είναι μέγα και σεβάσμιο,όμως καθώς μας λένε οι πατέρες μας,είναι τύπος εκείνου του Πάσχα (εννοεί το αιώνιο).Διότι αυτό το Πάσχα κρατάει μια μέρα και φεύγει.Εκείνο όμως το Πάσχα είναι χωρίς σταματημό.Από όπου έχει φύγει μακρυά η οδύνη,η λύπη κι ο στεναγμός.Όπου υπάρχει ευφροσύνη και αιώνια αγαλλίαση.''

Μέγας Αθανάσιος
   ''Γιατί,παλαιότερα,προτού να εμφανιστεί στη γη ο Σωτήρας,ο θάνατος προκαλούσε φόβο και σ'αυτούς τους αγίους κι όλοι θρηνούσαν όσους πέθαιναν,διότι νόμιζαν πως καταστρέφονται.Τώρα,όμως,που ο Σωτήρας ανέστησε το σώμα,ούτε ο θάνατος είναι πια φοβερός,κι όλοι εκείνοι που πιστεύουν στο Χριστό,καταπατούν τον θάνατο και προτιμούν να πεθάνουν από το ν'αρνηθούν την πίστη στον Χριστό.''

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής 
   ''Μνήμα του Κυρίου μας είναι ίσως ή αυτός ο κόσμος ή η καρδιά του κάθε πιστού,και εντάφια είναι οι λόγοι των αισθητών μαζί με τους τρόπους της αρετής.Όποιοι ενταφιάζουν με τιμές τον Κύριο,θα το δουν ν'ανασταίνεται όλος δόξα,ενώ θα είναι αθέατος για όσους δεν είναι σαν αυτούς.''

Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς
    ''Η ανάστασις του Κυρίου είναι ανανέωσις της ανθρωπίνης φύσεως, είναι αναζώωσις και ανάπλασις και επάνοδος προς την αθάνατη ζωή του πρώτου Αδάμ που καταβροχθίσθηκε από τον θάνατο λόγω της ἁμαρτίας και διά του θανάτου επαλινδρόμησε προς την γη από την οποία επλάσθηκε.''

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης
   ''Δηλαδή, επειδὴ στην αρχὴ συγκλόνιζε τη γη η αμαρτία, όταν αναστήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, όπως προείπε, τη στερέωσε με το ξύλο του Σταυρού, για να μη βαδίζει πλέον στον γκρεμὸ της καταστροφής, ούτε να τη δέρνουν οι Χειμώνες της πλάνης.''

Άγιος Επιφάνιος Κύπρου
   ''Η νέα χτίση, που φέρνει ο Χριστός, με την Ανάστασή Του ανανεώνεται. Με τη νέα ομορφιά του Χριστού ας στολισθούμε· η Εκκλησία του Χριστού ο καινούργιος ουρανός γίνεται σήμερα, ένας ουρανός πιο λαμπρός από τον ουρανό που αντικρύζομε. Γιατί δεν περιμένει τον ήλιο που κάθε μέρα βασιλεύει, αλλά τον Ήλιο που υψωμένο στο Σταυρό τον ντράπηκε τούτος ὁ δούλος ήλιος καί χάθηκε.''

Άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος
   ''Ανάσταση και δόξα του Χριστού είναι, όπως έχει λεχθεί, η δική μας δόξα, που γίνεται μέσα μας με την ἀνάστασή Του, και δείχνεται και οράται από εμάς. Διότι από τη στιγμή που έκανε δικά του τα δικά μας, όσα κάμνει μέσα μας αυτός, αυτά αναγράφονται σ᾿ αυτόν. Ανάσταση λοιπόν της ψυχής είναι η ένωση της ζωής.''

Άγιος γέροντας Πορφύριος
   ''Ο Χριστός με την Ανάσταση του δεν μας πέρασε από το ποτάμι,από μια διώρυγα,από μια λίμνη.Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος,που ήταν αδύνατο να το περάσει ο άνθρωπος μόνος.Μας πέρασε από τον θάνατο στη ζωή.Τώρα όλα είναι χαρά χάρη στην Ανάσταση του Χριστού μας.Σε κάθε θλίψη σου,σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι στον εαυτό σου και να λες αργά αργά το τροπάριο:«Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν...».Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου και στη ζωή του κόσμου όλου έγινε.Η Ανάσταση του Χριστού,η σωτηρία μας.''

Γέροντας Παΐσιος
   ''Ο Καλός Πατέρας τρέφει μετά τα παιδιά Του,από την γη ακόμη που βρίσκονται,με Παραδεισένιες τροφές,και σκιρτάνε αγαλλόμενα -«Αναστάσεως ημέρα...»-,αφού,φυσικά,περάσανε την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με αγώνες,την Μεγάλη Παρασκευή στον Σταυρό και αναστηθήκανε πνευματικά και ζουν πια την Διακαινήσιμο συνέχεια.Δηλαδή δεν εορτάζουν μια φορά τον χρόνο Ανάσταση,αλλά συνέχεια «Πάσχα,Κυρίου Πάσχα».Για έναν πεθαμένο κοσμικά και αναστημένο πνευματικά,δεν υπάρχει καθόλου αγωνία,φόβος και άγχος ποτέ,διότι και τον θάνατο τον περιμένει με χαρά επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται.''

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής
   ''Το καθοριστικό συμπέρασμα και των τεσσάρων ευαγγελίων,επι των οποίων εδράζεται σύμπασα η Εκκλησία μας,είναι η ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού.Και δια του κοσμοχαρμοσύνου χαιρετισμού της του «Χριστός ανέστη»,και της ισοτίμου απαντήσεως από τα χριστονοσταλγικά σπλάχνα πάντων των πιστών,ότι «αληθώς ανέστη»,παρέχεται η βεβαιοτέρα διαπίστωση του παγκοσμίου θριάμβου,ο οποίος ποτέ συνέβη και ηκούσθη εις όλο το σύμπαν όλων των αισθητών και νοητών κόσμων.''

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
   ''Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον,ο Θεός όμως δια της αναστάσεώς Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους εις αθανασίαν.Δια τα κτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς,δια τας ύβρεις τας ευλογίας,δια τον θάνατον την αθανασίαν.Ποτέ δεν έδειξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν,όσο όταν Τον εσταύρωσαν,και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπη προς τους ανθρώπους,όσην όταν ανέστη.Ανέστη ο σταυρωθείς Θεός και απέκτεινε τον θάνατον.Ο θάνατος ουκ έστι πλέον.Η αθανασία κατέκλυσε τον άνθρωπον και όλους τους κόσμους του.Δια της αναστάσεως του Θεανθρώπου η ανθρώπινη φύσις ωδηγήθη τελεσιδίκως εις την οδόν της αθανασίας,και έγινε φοβερά δι'αυτόν τον θάνατον.''

ΔΟΞΑ ΤΗ ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΣΟΥ ΚΥΡΙΕ

''Χριστός ανέστη εκ νεκρών'' (μέρος 3ο)

Αναστάσεως ημέρα,λαμπρυνθώμεν λαοί


Πάσχα,Κυρίου Πάσχα

   Τότε τα κατάλαβα όλα.Κατάλαβα πόσο λάθος είχα κάνει αμέτρητα χρόνια πριν όταν είχα επιλέξει να γίνω θεός μόνος μου και να καταργήσω τον Ένα και Πραγματικό Τριαδικό Θεό.

    Είδα Εκείνον από τον Οποίο έτρεξα να κρυφτώ όταν άκουσα τα βήματα του στην Εδέμ.

    Είδα Εκείνον που ανέβηκε στο Σταυρό Του και έβαψε την γη με το αίμα Του για να με σώσει από τον εγωισμό μου και τα λάθη μου.

   Είδα Εκείνον,τον Μονογενή Υιό και Λόγο του Θεού,τον Άγγελο της Μεγάλης Βουλής που στάθηκε προ της Ενσαρκώσεώς Του στην κάμινο με τους Οσίους Τρεις Παίδες δείχνοντας την Ανάστασή Του.

   Είδα Εκείνον μέσω του Οποίου τα πάντα εγένετο.

   Είδα Εκείνον τον Οποίο περίμενα για χιλιετίες,δεσμώτης στα κελιά του Άδη,σκλάβος της εγώπάθειάς μου και της αλαζονείας μου.

   Τότε ξεκίνησαν όλα.

   Αφού κατέβηκε στα κάτεργα του Άδη,άκουσα τα ίδια βήματα όπως τότε στην Εδέμ.Μα τώρα,μου έφεραν αγαλλίαση.Μου έφεραν λύτρωση.Μου έφεραν την Αναστάσιμη Χαρά την οποία ονειρεύτηκα κλεισμένος έξω από τις Πύλες του Παραδείσου.

  Εκείνη τη στιγμή,ο βασιλιάς του Θανάτου,άρχισε να μορφάζει.Η εξουσία του είχε πλέον χαθεί.Κατάλαβε πως πλέον έχασε τα σκήπτρα του,ποδοπατήθηκε το στέμμα του,ο θρόνος του καταστράφηκε και επρόκειτο να έχει και ο ίδιος την μοίρα που για αιώνες πότιζε τους ανθρώπους.

  Είχε έρθει επιτέλους η ευλογημένη μέρα που ο Θάνατος θα γευόταν τον θάνατο.

   Από την άλλη,το πρόσωπο του Βασιλιά μου ήταν το πιο γλυκό θέαμα μετά από αιώνες σκλαβιάς.Πρόσωπο γεμάτο Ζωή.Πρόσωπο που και τα ομορφότερα λόγια που ειπώθηκαν ποτέ θα το αδικούσαν.Πρόσωπο που μόνο οι ανώτερες αγγελικές φωνές μπορούν με φρίκη να το περιγράψουν.Πρόσωπο γεμάτο Αγάπη.Πρόσωπο που ήταν και είναι Αγάπη.Ήταν Εκείνος.Ο Κύριος μου,ο Θεός μου,η αρχή και το τέλος μου.Το Άλφα και το Ωμέγα μου.Η Ζωή της ζωής μου.Η ψυχή της ψυχής μου.Το Φως το προαιώνιο.Ο Ελευθερωτής μου.Ναι.Ήταν Εκείνος που είχε αποφασίσει στην προδοσία μου να δώσει συμφιλίωση,στα ραπίσματά μου μακροθυμία και στον θάνατό μου την Ζωή Του.

   Το Φως που εξέπεμπε φώτισε το βασίλειο των τάφων.Ανάβλυζε ζωή και ελευθερία,χαρά και αγαλλίαση.Οι πληγές Του ήταν ακόμη νωπές μα Εκείνος φαινόταν τόσο δυνατός και κραταιός,τόσο άτεγκτος.Τόσο Νικητής.

   Έτσι ξεκίνησε την πορεία Του.Άφου με ελευθέρωσε,άρχισε να διδάσκει όλα αυτά που είπε και σ'εσάς τους ζωντανούς.

   ''Ελάτε σ'εμένα όλοι οι κουρασμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω.''

   Ανεβαίνοντας από τα κάτεργα του Άδη προς τις πύλες του,έπαιρνε μαζί Του όλες τις ψυχές που δέχονταν το κήρυγμά Του,μα ακόμη και εκείνες που φοβόντουσαν να το δεχθούν,λύγισαν και δάκρυσαν βλέποντας τον Δεσπότη των Πάντων που φόρεσε την πανοπλία των Παθών Του και της Αγάπης Του.

   Οι αλυσίδες έσπαγαν.Οι νεκροί έβγαιναν από τις φυλακές τους.Ο μαύρος ουρανός του Άδη φωτίστηκε και οι πρώτιες στρατιές των αγγέλων έκαναν την εμφάνισή τους.Ο Ιησούς Χριστός,προπορευόταν και όλες οι ψυχές βρίσκονταν πίσω του κράζοντας με φωνή γεμάτη προσμονή για την Ανάστασή Του.

   Έτσι,στάθηκε μπροστά στις πύλες του Άδη.Ο Διάβολος προσπάθησε να τον σταματήσει.

    ''Οι δυνάμεις του Άδη δεν θα καταφέρουν να γκρεμίσουν την Εκκλησία μου.''

   Η εξουσία του πλέον εξαφανίστηκε.Είχε πια οριστικά ηττηθεί.Εκείνος τον Οποίον κάποτε υπηρετούσε,είχε έρθει τώρα για να γκρεμίσει την βασιλεία του.

   Τότε ο Χριστός ύψωσε το χέρι Του πάνω από τις πύλες του Άδη και φώναξε:

''ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ''

   Μέσα σε μια στιγμή,οι Πύλες του Άδη κατακρεμνίστηκαν και ένας μεγάλος σεισμός άρχισε να γκρεμίζει το άλλοτε κραταιό βασίλειο.Ένα υπέρλαμπρο φως εμφανίστηκε τότε μέσα από την είσοδο που έκρυβαν οι πύλες και μυριάδες άγγελοι ύψωναν τις ρομφαίες σφαγιάζοντας τους δαίμονες που κρατούσαν δέσμιες τις ψυχές.

   Πρώτος πέρασε Εκείνος που είπε με φωνή που αντήχησε παντού:

''Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής''

   Έτσι,με εντολή Του,τα τάγματα των αγγέλων έπαιρναν τον καθένα από εμάς στα χέρια τους και μας πήγαιναν εκεί που είχε οριστεί να πάμε.Εκεί που βασιλεύει η Αγάπη και η Αγαλλίαση εκείνων που βλέπουν το Πρόσωπό Του.Εκεί,που με την Ανάστασή Του,οι άγγελοι που πριν έκλαιγαν,τώρα πανηγύριζαν και χιλιάδες σήμαντρα ηχούσαν παντοδύναμα.

   Έτσι και έγινε.Έτσι είχε οριστεί να γίνει.Έτσι αποφάσισε Εκείνος να γίνει.Ο Θάνατος καταπλακώθηκε από τα συντρίμμια του βασιλείου Του και μια φωνή από το μέλλον ακούστηκε ισχυρά να λέει:
Πού πήγε Θάνατε το κεντρί σου;Πού είναι Άδη η νίκη σου;

ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΤΕ

   Ο Χριστός έδειξε τον δρόμο.Έδειξε την Ανάστασή Του.Έδειξε την Αγάπη Του και νίκησε.Ανέστησε όλους εμάς.Εμένα,τον Αδάμ και κάθε άνθρωπο μετά από εμένα.Όλα είχαν τελειώσει.Ή καλύτερα,όλα εκείνη τη στιγμή ξεκινούσαν με τον Τελευταίο που έμπαινε στον Άδη και γινόταν ο Πρώτος που έμπαινε στον Παράδεισο.

Ο Θάνατος θανατώθηκε.
Ο Διάβολος έχασε τις εξουσίες του.

Χριστὸς Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν
θανάτῳ θάνατον πατήσας
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι
ζωὴν χαρισάμενος


Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Κατηχητικός λόγος Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου


η βασιλίς και κυρία

   ''Όποιος είναι ευσεβής και αγαπά τον Θεό,ας απολαύσει το ωραίο αυτό και λαμπρό πανηγύρι.Όποιος είναι καλόγνωμος δούλος του Θεού,με ευθυμία ας μπει στη χαρά του Κυρίου του,Όποιος κουράστηκε με τη νηστεία,ας απολαύσει τώρα την ανταμοιβή.Όποιος εργάστηκε την πρώτη ώρα ας δεχτεί σήμερα τη δίκαιη πληρωμή.Όποιος ήρθε μετά την Τρίτη ώρα,με ευχαρίστηση ας γιορτάσει.Όποιος έφτασε μετά την έκτη ώρα,ας μην έχει καμμία αμφιβολία,γιατί δεν πρόκεται σε τίποτε να ζημιωθεί.Όποιος καθυστέρησε και έφτασε στην ενάτη ώρα ας προσέλθει χωρίς δισταγμούς.Όποιος τέλος,έφτασε την ενδέκατη ώρα,ας μη φοβηθεί την αργοπορία.
   
   Επειδή ο Κύριος είναι φιλότιμος,δέχεται τον τελευταίο,όπως ακριβώς και τον πρώτο,αναπαύει εκείνον που εργάστηκε από την πρώτη ώρα,και τον στερνό ελεεί και τον πρώτο θεραπεύει,και σε κείνον δίνει και σε τούτον κάνει  χάρη,και τα έργα δέχεται και τη γνώμη παραδέχεται.Και την πράξη τιμά και την πρόθεση επαινεί.
   
   Μπήτε,λοιπόν,όλοι στη χαρά του Κυρίου μας,και πρώτοι και δεύτεροι απολαύστε τον μισθό.Πλούσιοι και φτωχοί σαν αδέρφια χορέψτε.Όσοι κρατηθήκατε κι όσοι παρασυρθήκατε την ημέρα τιμήστε.Όσοι νηστέψατε και όσοι δεν νηστέψατε ευφρανθήτε σήμερα.Το τραπέζι είναι γεμάτο,απολαύστε όλοι.Το μοσχάρι είναι άφθονο,κανείς να μη φύγει πεινασμένος.Όλοι απολαύστε στο συμπόσιο της πίστης.Όλοι απολαύστε τον πλούτο της αγαθότητας.Ας μη θρηνεί κανένας για τη φτώχεια,γιατί φανερώθηκε η βασιλεία της ισότητας.Ας μην κλαίει κανένας για τις αμαρτίες,γιατί η συγχώρηση βγήκε από τον τάφο του Κυρίου.
   
   Ας μην φοβάται κανένας τον θάνατο,γιατί μας ελευθέρωσε ο θάνατος του Σωτήρα.Τον έσβησε αν και νεκρός.Λαφυραγώγησε τον Άδη.Εκείνος που κατέβηκε στον Άδη.Τον πίκρανε καθώς γεύτηκε τη σάρκα Του.Και προφητεύοντας αυτό ο Ησαΐας φώναξε «Ο Άδης πικράθηκε όταν σε συνάντησε κάτω».Πικράθηκε γιατί καταργήθηκε.Πικράθηκε γιατί εμπαίχθηκε.Πικράθηκε γιατί νεκρώθηκε.Πικράθηκε γιατί καθαιρέθηκε.Πικράθηκε γιατί δεσμεύθηκε.Πήρε σώμα ανθρώπου και συνάντησε Θεό.Πήρε χώμα και συνάντησε Ουρανό.Πήρε εκείνο που έβλεπε και έπεσε από κει που δεν έβλεπε.
   
   Που είναι θάνατε,το κεντρί σου;Πού είναι Άδη η νίκη σου;
   
   Ο Χριστός αναστήθηκε και οι δαίμονες έπεσαν.Ο Χριστός αναστήθηκε και οι άγγελοι χαίρονται.Ο Χριστός αναστήθηκε και η ζωή κυριαρχεί.Ο Χριστός αναστήθηκε και κανένας νεκρός στο μνήμα του.Γιατί ο Χριστός που αναστήθηκε από τους νεκρούς,έγινε αρχή για τους νεκρούς.Σ’Αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη στους ατέλειωτους αιώνες.Αμήν.''

(Αυτό το κείμενο διαβάζεται από τον προεστώτα ιερέα κατά την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.)

Καλή και ευλογημένη Ανάσταση!

Η δογματική θέση της εις Άδου καθόδου


η μία των Σαββάτων

   ''Στον Άδη κατήλθε ο Κύριος κατά την εαυτού ψυχή,ενωμένη με τη θεότητα,ενώ ταυτοχρόνως κατά το σώμα,ενωμένο ομοίως τη θεότητα,ήταν στον τάφο,«μήτε της θεότητος του σώματος εν τω τάφω απολιμπανομένης,μήτε της ψυχής εν τω Άδη χωριζομένης».Και δια μεν της ψυχής κατήργει και κατέλυε το κράτος του Άδη και του θανάτου και του αρχηγού αυτών και ευαγγελίζεται στις ψυχές την απολύτρωση,δια δε του αφθάρτου σώματος καταργεί την σωματική φθορά και προδιετύπωσε την αφθαρσία και την ανάσταση,και τέλος δια την κατά ανάσταση επανένωσης της κατελθούσης στον Άδη ψυχής μετά του ενταφιασθέντος σώματος προεικόνιζε την κατά την κοινή ανάσταση των ανθρώπων ενώση των ψυχών μετά των εαυτών σωμάτων και καθόλου την αποκατάσταση της ανθρώπινης φύσεως.

   Είναι ευνόητο ότι η Κάθοδος δεν δύναται να έχει μόνο την έννοια της απλής επιδείξεως του Κυρίου ως νικητή στον Άδη προς τον διάβολο και τους καταδικασμένους σε αυτόν,όπως ο Λούθηρος και άλλοι θεολόγοι πιστεύουν,αλλά πολύ περισσότερο είναι πραγματική νίκη και θρίαμβος κατά του θανάτου και του διαβόλου και καθαίρεση της δύναμής του,ευαγγελισμός προς τους νεκρούς και σωτηρία πάντων εκείνων που την δέχθηκαν,και τέλος φανέρωση σε όλους τους νεκρούς της απόλυτης δύναμης και εξουσίας του Χριστού επί του θανάτου και του Άδη,καθώς κατέχει τα κλειδιά αυτών,«ίνα εν τω ονόματι Ιησού παν γόνυ κάμψη επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων,και πάσα γλώσσα εξομολογήσεται ότι Κύριος Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός» και επομένως,είναι πρέπον να θεωρηθεί αυτή ως συνέχεια του προφητικού και βασιλικού αξιώματος του Σωτήρος.
   
   Δόθηκε η ορθή εξήγηση ότι το τριήμερο χρονικό διάστημα της διαμονής του Χριστού στον Άδη ήταν υπεραρκετό προς εκπλήρωσιν της εν αυτώ σωτηρίου αποστολής του,διότι σε αντίθεση με εκείνους που ζουν στη γη και έχουν σάρκα,στις ασώματες ψυχές στον Άδη ο Λόγος του Θεού επενήργησε χρονικά μεν,αλλά ούτως ειπείν στιγμιαίως και «αχρόνως σχεδόν»,το πνεύμα επιδρά βεβαίως επί του πνεύματος απευθείας,αμέσως και στιγμιαίως σχεδόν χωρίς κανένα εμπόδιο ή περιορισμό.
   
   Κατά ταύτα,ο σκοπός της Καθόδου του Χριστού εις τον Άδη ήταν να καταργήσει ο Κύριος με τον θάνατό Του «τον το κράτον έχοντα του θανάτου,τον διάβολον»,να καταλύσει και να εκμηδενίσει τελείως το κράτος αυτού και του Άδου και του θανάτου,δηλώνοντας και φανερώνοντας την απόλυτη δύναμή του και νίκη και εξουσία και κυριότητα και δόξα επί των νεκρών και των ζώντων και πληρεί τα πάντα,και να κηρύξει και στις ψυχές των απ’αιώνος κεκοιμημένων το ευαγγέλιον της σωτηρίας και εκείνους που θα το δεχθούν να τους ελευθερώσει και να τους απολυτρώσει.
   
   Επομένως,νίκη και θρίαμβος της ζωής επι του θανάτου,κήρυγμα του Ευαγγελίου και σωτηρία εκείνων που το δέχονται,«νέκρωσις του Άδου,θανάτου θάνατος,ελευθερία ψυχών,και προς ουρανούς ηνεωγμένη τοις βουλομένοις οδός»,ιδού το επιτελεσθέν στον Άδη έργο του Λυτρωτή.Αλλ’αυτό,δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνέχιση και η εφαρμογή στον Άδη του απολυτρωτικού επι της γης έργο του Σωτήρος μέσω του θριάμβου του Σωτήρα κατά του διαβόλου και του θανάτου και του Άδου και της σωτηρίας των ψυχών εκείνων που την αποδέχθηκαν όπως η χορεία των αγίων Πατέρων διδάσκει.
   
   Πρώτον,ο Κύριος,εκουσίως και θριαμβευτικώς κατελθών στο βασίλειο του Άδη και του θανάτου,συντρίβει και καταλύει το κράτος  τους όντας η ζωή και ο αρχηγός της ζωής και δεύτερον,στον Άδη,κατά την πίστη της Ορθοδόξου Εκκλησίας και την ομόφωνη διδασκαλία των Πατέρων και θεολόγων της,έγινε πνευματικώς και «θεοπρεπώς»,«ού λόγω,αλλά πράγματι» κήρυγμα του Κυρίου προς τις ψυχές των τεθνεώτων,το οποίο αποτελεί τον άμεσο και κυριότερο σκοπό της Καθόδου,επέλαμψε και σ’αυτές το ευαγγελικό φως και απεκαλύφθη και σ’αυτές ο θείος Λόγος,ως πνεύμα σε πνεύματα,ως «ψυχή μετά ψυχών»,αποτέλεσμα δε αυτού ήταν η επέκταση του απολυτρωτικού έργου και στο βασίλειο του Άδη δια της σωτηρίας των καταυγασθεισών υπό του ευαγγελικού φωτός ψυχών,τις οποίες εισήγαγε μεθ’εαυτού στον παράδεισο ή τον ουρανό.''

Ιωάννης Καρμίρης (''Η εις Άδου κάθοδος του Χριστού'') 

Η εις Άδου κάθοδος (Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός)


Αυτή η κλητή και αγία ημέρα

    ''Επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι αναμάρτητος - «Αμαρτίαν γαρ ουκ εποίησεν ο αίρων την αμαρτίαν το κόσμου ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» - δεν μπορούσε να υποκύψει στον θάνατο,εφ'όσον δια μέσου της αμαρτίας μπήκε στον κόσμο ο θάνατος.

   Πλησιάζει λοιπόν ο θάνατος και καταβροχθίζοντας το δόλωμα του σώματος πιάνεται στο αγκίστρι της θεότητος,και αφού γεύθηκε αναμάρτητο και ζωοποιό σώμα καταστρέφεται και αποδίδει όλους που παλιότερα είχε καταπιεί.Όπως το σκοτάδι με τον ερχομό του φωτός εξαφανίζεται,έτσι και η φθορά διώχνεται με την επίθεση της ζωής,και γίνεται σε όλους ζωή,ενώ φθορά σ'αυτόν που φθείρει.

   Αν και πέθανε λοιπόν ως άνθρωπος και η αγία του ψυχή χωρίστηκε από το άχραντο σώμα,η θεότητα όμως παρέμεινε αχώριστη και από τα δύο,εννοώ την ψυχή και το σώμα,και έτσι ούτε η μια υπόσταση διαιρέθηκε σε δύο υποστάσεις,γιατί το σώμα και η ψυχή κατά τον ίδιο τρόπο αρχικά είχαν την ύπαρξη στην υπόσταση του Λόγου και όταν κατά τον θάνατο χωρίστηκαν μεταξύ τους,το καθένα παρέμεινε έχοντας τη μια υπόσταση του Λόγου.

   Θεωμένη η ψυχή κατέβηκε στον άδη,για να λάμψει επίσης το φως και σ'αυτούς που βρίσκονταν κάτω από τη γη στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου,όπως για όσους διέμεναν στη γη ανέτειλε ο ήλιος της δικαιοσύνης,για να πραγματοποιηθούν τα ίδια και στον άδη,όπως στους κατοίκους της γης κήρυξε την ειρήνη,έδωσε την άφεση στους σκλάβους της αμααρτίας και το φως στους τυφλούς,και έγινε αίτιος αιώνιας σωτηρίας σε όσους πίστεψαν και έλεγχος απιστίας σε όσους απείθησαν,«ίνα αυτώ κάμψη παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων»,και έτσι αφού ελευθέρωσε τους αιώνια δεμένους,πάλι ανεχώρησε από τους νεκρούς ανοίγοντας για μας τον δρόμο της αναστάσεως.''

Έκδοσις Ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως

''Τι ζητείτε τον Ζώντα μετά των νεκρών;'' (μέρος 2ο)

ΣΗΜΕΡΟΝ Ο ΑΔΗΣ ΣΤΕΝΩΝ ΒΟΑ

Τούτο γαρ εστί το ευλογημένον Σάββατον

   Ξεκίνησαν πρωί,με τον ήλιο που είχε αρχίσει να εμφανίζεται.Μα δεν γνώριζαν.Δεν γνώριζαν πως αυτή είναι η ευλογημένη μέρα που η ανθρωπότητα περίμενε.Αυτή η ευλογημένη μέρα που οι νεκροί θα υποδέχονταν τον Λυτρωτή τους.Αυτή την ευλογημένη μέρα που μαζί με τον κτιστό ήλιο,ανέτειλε και ο Άκτιστος.Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης.Ο Βασιλεύς της Ζωής και Νικητής του Θανάτου.

   Ήταν φοβισμένες,μα δεν γνώριζαν πως ο φόβος τους θα γινόταν θάρρος.Ήταν λυπημένες,μα δεν γνώριζαν πως η λύπη τους θα γινόταν χαρά.Ήταν μαυροντυμένες,μα δεν γνώριζαν πως θα φορούσαν την ολόλαμπρη Αναστάσιμη πανοπλία του Χριστού.Έφτασαν στο μνημείο.Οι στρατιώτες ήταν σωριασμένοι στο έδαφος,σαν νεκροί.Η πέτρα που το σφράγιζε είχε μετακινηθεί.Τι συνέβη;

   Μπαίνουν στο μνημείο και κοίταξαν με δέος και έκπληξη μεγάλη το αδειανό σάβανο και τον νέο που καθόταν επάνω εκεί που είχε τοποθετηθεί το σώμα Του.Το πρόσωπό του ήταν φωτισμένο και τα ρούχα του άστραφταν σαν ακτίνες του ήλιου.

   ''Γιατί αναζητείτε τον Ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;''

   Πάγωσαν.Πώς ήξερε για ποιον και γιατί είχαν έρθει;Ποιος ήταν αυτός με το αγγελικό πρόσωπο;

   ''Ο Ιησούς δεν βρίσκεται εδώ.ΗΓΕΡΘΗ.Ορίστε ο τόπος που άφησαν το σώμα του.Αλλά εσείς,πηγαίνετε να πείτε στους μαθητές Του και στον Πέτρο επίσης,ότι θα τους συναντήσει στην Γαλιλαία όπως ακριβώς είπε.''

   Τότε το δέος εξαφανίστηκε και έδωσε τόπο στην χαρά,στην αγαλλίαση,στην τεράστια έκπληξη.Αναστήθηκε.Δεν ήταν πλέον νεκρός.Ο θάνατός Του έγινε ζωή.Ο τάφος Του έγινε θεμέλιος λίθος της αγαλλίασης,της ήττας του θανάτου,της Ζωής.Δεν γνώριζαν τι είχε γίνει.Δεν γνώριζαν πως λίγες στιγμές πριν ο Θάνατος έπεφτε νεκρός στο βασίλειό Του.

   Έτσι και έγινε.Έτσι είχε οριστεί να γίνει.Έτσι θέλησε Εκείνος που σταυρώθηκε να γίνει.Ενώ ο Διάβολος πανηγύριζε τη νίκη του επί του Χριστού και κάθισε στον ποτισμένο με αίμα θρόνο του,η γη άρχισε να τρέμει.Τα έγκατα του βασιλείου των νεκρών στέναζαν.Ούρλιαζαν και θρηνούσαν για την επερχόμενη εξαφάνισή τους.

   Ο σκοτεινός ουρανός του Άδη ξάφνου άρχισε να φωτίζεται.Τα μολυβδένια σύννεφά του διαλύονταν και σεισμός μέγας συντάραξε το βασίλειο του Διαβόλου.Οι νεκροί άρχισαν να βγαίνουν από τις φυλακές τους,οι πύλες των οποίων γκρεμίζονταν η μια μετά την άλλη.

   ''Τι συμβαίνει;Τι γίνεται στο βασίλειό μου;Γιατί ο θρόνος μου ραγίζει;''

   Και τότε...Τον είδε.Ολόφωτο και περίλαμπρο με το φωτοστέφανό Του,με τον αιματοβαμμένο σταυρό Του και με τρία γράμματα πάνω από την κεφαλή που πριν από λίγο τα αγκάθια είχαν καρφωθεί. Ο ΩΝ

   ''Δεν...μπορεί.Δεν είναι...δυνατόν.''

   Για πρώτη φορά μετά από αιώνες,η μαυρισμένη από τον φθόνο και την κακία ψυχή του γέμισε από φόβο και τρόμο.Είχε μπροστά του Εκείνον που πριν από πολλούς αιώνες υπηρετούσε,Εκείνον που σταύρωσε μέσω των Ιουδαίων,Εκείνον που στους πειρασμούς του απάντησε όχι,Εκείνον που είχε οριστεί να διαλύσει το κράτος του.Εκείνον που έγινε η Αγάπη και η Ζωή.

   ''Τι θέλεις εδώ;'',κραύγασε με μίσος.Μα απάντηση δεν έλαβε.''Έχουν όλα τελειώσει τώρα πια'',συμπλήρωσε για να καλύψει την σιωπή και τους φόβους του.Σαν να απαντούσε στον εαυτό του περισσότερο παρά σε Εκείνον.

   Δεν ήξερα πως όλα εκείνη τη στιγμή ξεκινούσαν.

   Και τότε....

Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

Ω γλυκύ μου έαρ (Αγ.Γρηγόριος Θεολόγος)


Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία.
Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν.

Καημένο χέρι,το νεκρό συ πιάσε.
Ωιμέ,τι βλέπω,τι κρατώ στα χέρια;
Ποιος είναι τούτος που νεκρός αγκαλιάζω;
Τον ευλαβούμαι η δόλια,πώς στο στήθος
Να τον κρατήσω,πώς να τον θρηνήσω;
Δώσε μου κι ως νεκρό να σου μιλήσω
Και ν’ασπαστώ το σώμα σου,Παιδί μου.
Σου λέγω τώρα το στερνό μου ‘χαίρε’
Εγώ που ουδέποτε να σε γεννούσα,
αν ήταν οι άνομοι να σε σκοτώσουν.
Το δεξί χέρι δώσ’μου να φιλήσω,
χέρι μου λατρευτό που κράταα πάντα
και που κρατιόμουν σαν κισσός σε δέντρο.
Γλυκά μου μάτια,αγαπημένο στόμα
πρόσωπο κι όψη ευγενική του Γιού μου,
ω ολόγλυκο φιλί των δυό χειλιών σου,
ω σώμα θείο και ανασαιμιά όλο γλύκα.
Ω αναπνοή όλη μύρο.

Βασιλιά,βασιλιά,πώς να σε κλάψω;
και πώς να σ'ονομάσω,Θεέ μου,Θεέ μου;
Λιώνει η ψυχή μου,πώς να σε θρηνήσω;
Μέσα στα εντάφια αυτά σ'έχουν τυλίξει,
στα σπάργανα που εγώ σε τραγουδούσα.

Πάρτε τον,με τα μάτια ν'αντικρύσω
που ο Γιός μου θα ταφή κι εκεί να κλαίω,
ώσπου η γλυκειά να λάμψη τρίτη μέρα.
Τι πένθος που ξαπλώθηκε,Παιδί μου,
θλίψη κοινή θαρρώ για όλο τον κόσμο,
θλίψη κοινή που ανέλπιστα προφταίνει.
Μακάρι και η κοινή χαρά να φτάση.


Ο Χριστός Πάσχων

''Τετέλεσται'' (μέρος 1ο)

 
   Αφού ο Χριστός κραύγασε επάνω στον σταυρό και άφησε την τελευταία του πνοή,οι δαίμονες από κάτω άρχισαν να πανηγυρίζουν.

Ξεκινούσε πλέον η βασιλεία τους που θα διαρκούσε για 3 μέρες.Εκείνοι όμως νόμιζαν πως θα διαρκούσε για πάντα.

Για 3 μέρες,η Γη ήταν ολοκληρωτικά δική τους.Οι νεκροί που ο Διάβολος είχε σκλαβώσει,είχαν πλέον χάσει και την τελευταία τους ελπίδα και δάκρυζαν αίμα από τον πόνο που τους προκαλούσαν οι δούλοι του Άρχοντα του Κακού.

Το σκοτάδι βασίλευσε.Ο Χριστός πέθανε.

Ο Διάβολος επάνω στον θρόνο του από τις νεκροκεφαλές,γέλασε τόσο δυνατά που ακούστηκε σε ολόκληρο το βασίλειό του.Ήταν ένα γέλιο ικανοποίησης και δίψας για όλα αυτά που ακολουθούσαν.Για την Γη που ήταν πλέον υπό την απόλυτη κυριαρχία του.Για τους ανθρώπους που ήταν πια ολοκληρωτικά σκλάβοι του.Ζωντανοί και νεκροί.

Οι κραυγές των νεκρών γέμιζαν τον πηχτό αέρα και τον σκοτεινό ουρανό του Άδη.Τώρα πλέον,ο Διάβολος ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος.Τα πειθήνια όργανά του είχαν εκτελέσει στον ύψιστο βαθμό τις εντολές που τους είχε φυτεύσει στο μυαλό.

''Πώς άραγε μπορούν οι Ιουδαίοι να είναι τόσο ανόητοι και τόσο ευκολόπιστοι στους βρώμικους λογισμούς μου;''

Κάγχασε.

''Σκοτώσαμε τον Υιό του Θεού.Σαν πρόβατο παραδώθηκε στη σφαγή.Ήταν πιο εύκολο απ'όσο νόμιζα.Επιτέλους,η Κτίση μου ανήκει και ο Άνθρωπος θα είναι πλέον υπηρέτης μου.Όπως του αρμόζει.''

Θυμήθηκε την προηγούμενη κατάστασή του.Όταν ήταν ο Εωσφόρος.Θυμήθηκε τον φθόνο που ένιωσε με την δημιουργία του Ανθρώπου.Θυμήθηκε την πτώση του.Θυμήθηκε και ένιωσε...τους φόβους του μήπως χάσει το βασίλειό του.Μήπως χάσει όλα αυτά που έχτιζε από την αρχή όταν κέρδισε την ψυχή του Αδάμ και τον έριξε στη φυλακή του τάφου.Θυμήθηκε Εκείνον που καρφώθηκε στον σταυρό.

''Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή.Εκείνος που πιστεύει σε εμένα,ακόμη και αν πεθάνει,θα ζήσει.''

Γέλασε.

''Κούφια λόγια.Αυτός ήταν τελικά ο Υιός του Θεού που θα σήκωνε επάνω του την αμαρτία του κόσμου και ο Θεός θα έριχνε εμάς,τους εχθρούς του,κάτω από τα πόδια του;.Ανοησίες.Ο Χριστός θα ήταν μάλλον κανένας προφήτης χρισμένος από τον Θεό που είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.Άλλωστε,ήταν τόσο εύκολο να τον διαλύσουμε.Οι άνθρωποι σχεδόν όρμησαν επάνω του με μίσος μιας και τους είναι τόσο δύσκολο να απαλλαχθούν από την ασφάλεια των ηδονών που τους παρέχω εγώ.''

''Αν θέλεις να είσαι τέλειος,πήγαινε και πούλησε όλα τα υπάρχοντά σου,μοίρασε τα χρήματα στους φτωχούς και ακολούθα με''.

''Πόσο εύκολο να σκλαβώσεις τους ανθρώπους.Πόσο εύκολο τελικά να νικήσεις...τον Υιό του Θεού και να αφήσεις το αίμα του να ποτίσει την Γη.Να χορέψεις επάνω στο πτώμα της ελπίδας.Να διαλύσεις τις προσδοκίες των ανθρώπων.Να σφαγιάσεις την αγάπη και να ταΐσεις τα κομμάτια της στα σκουλήκια.Ο κόσμος μου ανήκει.''

Κάθισε στον θρόνο του και βροντοφώναξε τόσο πολύ που σείστηκε το βασίλειο των νεκρών.

''Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΕΘΑΝΕ".

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Άγιος Μάξιμος Ομολογητής: ''Αγωνίσθηκε μέχρι θανάτου υπέρ της εντολής της αγάπης''


   ''Ο Κύριος όμως,επειδή ήταν ο Θεός,γνωρίζοντας τις σκέψεις αυτού (του Διαβόλου),δεν μίσησε τους Φαρισαίους που ενεργούσαν παρακινούμενοι από εκείνον (διότι πώς ήταν δυνατό αυτό,τη στιγμή που από τη φύση του είναι αγαθός;),αλλά με την αγάπη του προς αυτούς πολεμούσε εκείνον που τους παρακινούσε,και εκείνους που παρακινούνταν απ'αυτούς επειδή μπορούσαν να μη δεχθούν την επενέργειά του,συγκατατίθονταν όμως,εξ'αιτίας της αδιαφορίας τους,με τη θέλησή τους σ'εκείνον που τους υποκινούσε,τους νουθετούσε,τους έλεγχε,τους κατηγορούσε,τους ταλάνιζε,δεν σταματούσε να τους ευεργετεί,ενώ βλασφημούνταν έδειχνε μακροθυμία,ενώ έπασχε έδειχνε υπομονή,και γενικά έδειχνε προς αυτούς όλα τα έργα της αγάπης,ενώ εκείνον που τους υποκινούσε τον πολεμούσε με τη φιλανθρωπία του προς εκείνους που δέχονταν την επενέργειά του.

Πω πω παράξενος πόλεμος!Αντί για μίσος,έδειχνε την αγάπη του,και με την αγαθότητά του πολεμούσε τον πατέρα της κακίας.

Εξαιτίας αυτού,αφού υπέμεινε από αυτούς τα τόσα πολλά κακά,ή καλύτερα για να μιλήσουμε πιο σωστά,για χάρη αυτών αγωνίσθηκε,όπως ταίριαζε σε άνθρωπο,μέχρι θανάτου υπέρ της εντολής της αγάπης,και αφού ύψωσε την τέλεια νίκη εναντίον του διαβόλου,φόρεσε για μας το στεφάνι της Αναστάσεως,και έτσι ο νέος Αδάμ ανανέωσε τον παλαιό.Και αυτό σημαίνει εκείνο που λέγει ο θείος Απόστολος,«αυτό το φρόνημα να υπάρχει μέσα σας,το οποίο υπήρχε και στον Ιησού Χριστό» (Φιλιπ. 2:5),και τα όσα λέγονται στη συνέχεια.

   Αυτός ήταν λοιπόν ο σκοπός του Κυρίου,στον Πατέρα δηλαδή να υπακούσει προς χάρη μας σαν άνθρωπος μέχρι θανάτου,φυλάσσοντας την εντολή της αγάπης,ενώ τον διάβολο να πολεμήσει με τα παθήματα που δέχθηκε απ'αυτόν,υπομένοντας αυτά από τους Γραμματείς και Φαρισαίους,που δέχονταν την επενέργεια αυτού,και έτσι,με το να νικηθεί με τη θέλησή του,νίκησε εκείνον που έλπισε να τον νικήσει,και λύτρωσε τον κόσμο από την εξουσία αυτού.''

Λόγος Ασκητικός